Γράφει ὁ π. Νικόλαος Μανώλης Πέρασα σήμερα μέ τό αὐτοκίνητο ἔξω ἀπό τά κοιμητήρια τῆς Εὐαγγελίστριας στή Θεσσαλονίκη καί καθώς σταυροκοπήθηκα γιά τήν ἀνάπαυση τῶν κεκοιμημένων ἀδελφῶν, συζήτησα πολύ ἔντονα μέσα μου τό λογισμό, πώς αὐτή εἶναι μία κατοικία, πού πρόκειται νά ἔρθω, νά μετακομίσω κάποια στιγμή. Καί πώς κανονικά μέ εὐχαρίστηση θά ἔπρεπε νά τό σκέφτομαι αὐτό, πού πάντα μέ συνέπαιρναν οἱ ἀλλαγές στή ζωή, οἱ νέες καταστάσεις. Μέ αὐτές τίς σκέψεις ἐπέστρεψα στό σπίτι καί ἀνοίγοντας τόν ὑπολογιστή, εἶδα πώς μία διαδικτυακή μου φίλη μοῦ εἶχε κοινοποιήσει αὐτό τό ἄρθρο. Ἁπλά ἐνίσχυσε τήν πεποίθησή μου καί τήν εὐχή πού εἶπα ἔξω ἀπό τά κοιμητήρια, “καί στά δικά μου”!
